Osmanlı İmparatorluğu’nun çalkantılı dönemlerinden birinde, 1910 yılında, İmalat-ı Harbiye fabrikasında çalışan işçiler arasında, bir futbol takımı oluşturma fikri ortaya atıldı. Fabrika, imparatorluğun savunma sanayiinde hayati bir rol oynuyordu ve işçiler, monoton iş saatlerinde moral bulmak için bir çıkış arıyorlardı. Futbol, hızla işçiler arasında popülerlik kazandı. Tozlu sahada top koşturmak, onlar için bir eğlence ve aynı zamanda bir tutku haline geldi. Ancak, zamanla futbolun anlamı değişmeye başladı. İşçiler, sadece eğlenmekle kalmayıp bir amaca hizmet etmek istediler. Fransız yönetimi altındaki lige katılmak, onlar için bir isyanın bir parçasıydı. Futbol sahası, sadece oyunun değil, aynı zamanda milli bir ruhun da savaş alanına dönüştü. İmalat-ı Harbiye işçileri, sadece top peşinde koşmakla kalmadı, aynı zamanda vatanları için savaşan cesur askerlerin ruhunu da taşıdılar. İşte tam da bu noktada, futbol sadece bir spor değil, aynı zamanda milli bir dava haline geldi. İmalat-ı Harbiye futbol takımı, artık sadece eğlence aracı değil, aynı zamanda vatanları için savaşanların bir sembolüydü. Bu tutku, sadece saha içinde değil, aynı zamanda tribünlerde de yankı buldu. Taraftarlar, işçileri sadece futbolcular olarak değil, aynı zamanda vatansever kahramanlar olarak görmeye başladılar.